PRITA E HESHTUR
Janari i vitit 1999 ngrinte Llapin dhe shpirtin, por jo vendosmërinë e djemve të frontit. Në istikamet e fshatit Obranq, në lagjen e Sllatinëve, nata ishte e gjatë dhe dridhjet e dimrit përziheshin me tensionin e një lufte të padrejtë. Në ajër ndiheshin aromat e gjakut dhe të pluhurit, ndërsa në vijën e frontit armiku ishte vetëm 700 metra larg, i strehuar në Tabet e Llapashticës. Podujeva, qendra e qytetit, ishte fare afër, vetëm 2 kilometra larg, por për luftëtarët e UÇK-së, ajo dukej më e largët se çdo shpresë për paqe.
Një pasdite e akullt, nëpër istikame, erdhi një lajm që ngacmoi plagët e vjetra: polici famëkeq Antiq, i njohur për dhunën mizore ndaj shqiptarëve, lëvizte në Podujevë. Bashkë me një tjetër kriminel të quajtur “Bosanac,” ai kishte bërë kërdi në stacionin e milicisë serbe. Të burgosurit shqiptarë kishin njohur turturat e tij, disa duke mos i mbijetuar dot. Ishte koha për drejtësi.
Tre luftëtarë, të udhëhequr nga Mirsad Gashi – Shpici, një hero i gjallë i momentit, vendosën të zinin pritë në urën e lumit Llap. Informacioni që Antiq zakonisht kalonte aty me prepotencën e një mizori i bëri të planifikonin me kujdes. I ftohti i janarit nuk ndalte as shpirtin luftarak dhe as dorën që mbante armën.
Në atë pasdite të zymtë, djemtë e pritës u fshehën në hijen e parkut. Ora kalonte me ngadalësinë e një ankthi të gjatë. Dhe më në fund, ja ku shfaqet. Antiq, krimineli i urryer, ishte vetëm 50-60 metra larg. Por ai nuk ishte vetëm. Përkrah tij ishte një grua dhe një fëmijë, krejt të pafajshëm për tmerret që ai kishte shkaktuar.
Arma në dorën e luftëtarit u rëndua papritur. Secili nga ta u ndal për një moment, duke matur barrën e një vendimi të rëndë. Tradita shqiptare dhe ndjenja e nderit nuk lejonte që një fëmijë të bëhej dëshmitar i vdekjes, sado i lig të ishte ai që duhej ndëshkuar. Zëri i brendshëm i luftëtarëve i mbushte me dilema, por nderi dhe burrëria triumfuan.
Armatimi mbeti i heshtur. Në heshtje, ata vendosën të tërhiqeshin. Shikimi i Antiqit u zhduk nga horizonti, por jo nga mendja e tyre. Ishte një vendim që fliste për fuqinë morale të një populli në një kohë kur çdo veprim ishte jetë a vdekje.
Shpici dhe luftëtarët e tij u kthyen në istikame, të qetë në ndërgjegje por të vrarë në zemër. Ata nuk e kishin shpaguar ende gjakun e pafajshëm, por kishin ruajtur nderin dhe dinjitetin që bota shpesh ua mohon popujve të vegjël. Dhe kështu, në atë urë të heshtur të lumit Llap, shkruhej një kapitull tjetër i rezistencës: një luftë jo vetëm për tokën, por për shpirtin dhe moralin e një kombi.
P. S: Nga e majta, në këmbë: Mehmet Gashi, Lulzim Jashari (Dëshmori “Kingji”), Mirsad Gashi (Dëshmori “Shpici”), Shaip Feta.
Nga e majta, ulur: Nazmi Potera, Agron Beshiri, Miftar Zejnullahu (Dëshmori “Tali”).
Sadat Cakiqi
#tëpathyeshë
